Xa non sinte nin padece. Racháronlle a autoestima con palabras coma coitelos que apuñalaban cada recuncho do seu inseguro corazón a cada paso que daba. Dinlle "sofre un anaquiño máis, non tes que facerlle, non ten solución..." Naceu sen tranquilidade, cada ferida que cicatriza vólvese abrir e no máis inesperado dos intres sempre xorde a peor das tempestades que a tumba e marea e non a deixa levantarse. Vida, chámanlle.
No hay comentarios:
Publicar un comentario